..::Rasy Niebiańskie::..

Wszystko w czego żyłach krew niebieska płynie, uświęcone jest i światłu ofiarowane. Krew ta bowiem z czystego światła pochodzi, z cnót serc i myśli ku Panu kierowanych. Moc ma ona uzdrawiania chorób wszelakich zarówno tych cielesnych, jak i drążących umysł, a same istoty, co w żyłach ją mają śmierci zaznać nie mogą nigdy. Jedynie ich duch oddzielić się może od ciała i ze światłem scalić, by odrodzić się znów.

Aniołowie ulepieni ręką Boga zostali. Ze światła, myśli i cnót, by Bogu służyć i dusze ludzkie ku światłu prowadzić. Aniołowie istotami są czystymi, nie skalani grzechem namiętności ni żadnym innym. Jeśli jednak Anioł zbłądzi i wolna wola sprowadzi go ku złu, nieposłuszeństwu i nieprawości, wyrzec się on musi przed Bogiem grzechu i przed oblicze jego powrócić, w świetle się zatracić i harmonie osiągnąć, by dusza jego nie mogła być znów targana przez wichry chaosu.

Anieli  

Najpowszechniejsi spośród rasy anielskiej. Są stróżami dusz. To oni strzec mają ludzi, obserwować ich i oblicza ich zwracać ku Panu. Są oni przez to najbliżsi rasie ludzkiej i najsłabsi w mocy.

Aparycja: Są jak każde z istot świetlistych piękni. Jasne mają oblicza, we włosach ich wiatr i słońce razem tańczą. Skórę mają jasną, czasami zupełnie białą, a oczy ich kolory mają nieba, wahając się od błękitu, po chmurną szarość. Ich filigranowe ciała wydają się kruche i ulotne, choć rzeźbione są liniami harmonijnymi. Nie brakuje im jednak siły. Często trudno określić płeć Anielich. Ciała bowiem oblekają w długie szaty, a twarze ich zawsze mają w sobie coś dziecięcego, niewinnego. 

Sfera emocji: Anieli jako najbliżsi ludziom są im i najbardziej podobni. Obcują przeto z nimi, żyją pośród nich i rozumieć ich muszą, jeśli chcę do ich wnętrz dotrzeć. Nie potrafią jednakoż sami emocji odczuwać. Nie dane im to, dlatego karmią się emocjami istot ludzkich, przejmują je jak własne i przezywają, co daje im zrozumienie. Złe emocje jednak źle na nich działają, ich dusze osłabiają, dlatego też szepczą Anieli do ludzi, ku harmonii ich prowadząc, dobro sławiąc w najmniejszym choćby geście.

Harmonia: Strażnicy nie posiadają mocy ogromnych. Moc ich od światła pochodzi, jednak jako, że żyją pośród ludzi dalecy są od niego. Postać materialną przyjmują na krótko, gdy sytuacja tego wymaga i wiele wysiłku ich to kosztuje. Także oddziaływanie na świat ludzki przychodzi im z trudem. Krążą więc jako byty niematerialne, podszeptując, an myśli wpływając i ciepło w sercach budząc.

Skrzydła: Posiadają jedną parę pierzastych, podobnych ptasim skrzydeł. Skrzydła ich barwę mają białą, rzadziej żółtawą lub błękitnawą. Nie są zbyt silne, a rozpiętość ich przeważnie równa jest ich wzrostowi. Mówi się iż to właśnie dlatego unieść się nie mogą wyżej niźli trzeci z kręgów Niebiańskich.

Ciekawostki: Anielim stać się może Czysta dusza, zrodzona z cnót, nie skalana grzechem, w dobroci i świetle wyrosła, zamknięta w ludzkim ciele przez trzy żywoty, by unieść się następnie, na skrzydłach swego opiekuna do pierwszego z kręgów Niebiańskich i przed obliczem Boskim stanąć.

Cheruby
Są dawcami wiedzy, kronikarzami i posłańcami bożymi. Wiedza ich i rozumienie daleko ponad ludzką sięga. Ludzie zaś dla nich jedynie sługami są Pana, czymś co do Ksiąg Dziejów wpisać należy. W Księgach tych imiona aniołów spisane, dzieje Ziemi, Niebios, nawet Piekło rozdział ma swój, a każda myśl zapisana słowami jest Jego Wysokości Pana na Niebiosach, Stworzyciela Nieba i Ziemi.

Aparycja: Są niezwykle bladzi. Skóra ich i włosy niemal wcale nie posiadają żadnego kolorytu. Jeno biel im dana. Nawet oczy ich pozbawione tęczówek wydają się ślepe. Jarzą się przy tym światłem jak mgiełka delikatnym. Cheruby są postawne, wysoki, smukłe, niczym posągi z marmuru ciosane zimne się wydają. Rysy ich nie są tak piękne jak Anielich, a usta ich zamrożone są, ni słowa ni uśmiechu nie zdolne. Cherubi mówią poprzez myśli, mowy wszystkie znając i w umysły istot innych słowa jak w księgę wpisując.

Sfera emocji: Cheruby emocji niemal nie mają. Nie interesują ich porywy serca i namiętności, jeno wiedza. Rzadko osąd swój własny wyrażają, bo słowo Pana dla nich jest świętością.

Harmonia: Moc ich jest mocą ich umysłów. Potrafią Cherubi w umysłach jak w księgach czytać i pisać piórem swych myśli, by wole swą narzucać lub wieści przekazywać.

Skrzydła: Skrzydła Cherubów są długie i smukłe, złożone, często wręcz ciągną się po ziemi, niczym za długi płaszcz. Barwę mają śnieżnobiałą.

Ciekawostki:  Cherubi dom swój mają pośród Sal Pamięci, co w Czwartym z Niebiańskich kręgów się znajdują.

Archanioły
Są armią Niebiańską.  Potężne, waleczne, a serce ich strachu ni wahania nie zna. Stanąć potrafią naprzeciw armii Piekielnych i do ostatniej kropli krwi walczyć.

Aparycja: Potężne są także z postury, wysokie, umięśnione. Ciała ich sile obleczone w zbroje podkreślają moc, która z nich promieniuje. Jedynymi są spośród istot Niebiańskich, co bieli nie noszą i światłem nie promienieją. Włosy ich i oczy barwy mieć mogą różne, od bieli, po szarości, brązy a nawet krwiste czerwienie. Oczy ich ciemne są zazwyczaj, przepastne i złowieszcze, a kto spoglądać w nie śmie strach będzie odczuwał. Strach przed Jego gniewem. Archaniołowie bowiem lewą są Jego ręką, ramieniem jego zemsty i katami, którzy karę wyznaczyć mają. 

Sfera emocji: Nie posiadają lęku, ni obaw, całkiem pewni są i posłuszni słowom swego Pana. Nie obce im są jednak emocje, nie obcy szał bitewny, co trwogę ma budzić w sercach wrogów. Krzyk grozy na ich ustach ziemię rozrywa, ciała kaleczy, równie mocno jak ostrza w ich dłoniach ściskane, co bez litości tną całe istnienie, czy to fizyczne, czy duchowe. Szum krwi i blask płomieni Archaniołów istotę ogrzewa.

Harmonia:  Potężne są zarówno fizycznie jak i pod względem mocy światłości. W umysł wkraść się potrafię, krzykiem kaleczyć, kości miażdżyć. Przybranie postaci materialnej problemu dla nich nie stanowi. Modyfikować mogą przy tym swe ciała, skrzydła niewidoczne czyniąc dla ludzkich oczu. Zawsze jednak gniew w ich oczach się czai. Gniew i groźba, co wrażliwych odstrasza Nawet Anieli przez Archaniołami drżą, w oczy ich zerknąć nie mogą.

Skrzydła: Dwie pary skrzydeł niosą Archaniołów ku bitwom. Silnych, szerokich, krwią nasiąkłych, w barwie czerni, czerwieni lub szarości. Pierze Archaniołów niczym ostra trawa, na pozór zdają się miękkie, gładkie, jednak kaleczyć potrafią i ciało ranić jak miliony cieniutkich ostrzy. Nie ma też nic w Niebiosach gorszego niźli świst lotek pikujących Archaniołów.

Ciekawostki: Zamieszkują Warownię, która drugim z kręgów Niebiańskich jest.

Serafini
Zrodzeni ze światła, dawcy światła. Są niczym gwiazdy, co po niebie wędrują, harmonii strzegąc i ciała niebieskie prowadząc. Pierwszymi są oni istotami Niebiańskimi. Powstałymi z Bożej woli, wyłonieni ze światła i harmonii, to oni budować Raj pomogli i oni jeno stać mogą zawsze przed Jego obliczem. Oni jego dziećmi zwać się mogą.

Aparycja: Są jak i samo światło, piękni, tym rodzajem urody, co zmysły odbiera i oczy oślepia. Sprawia, że nic prócz nich nie ujrzysz, a nawet wzrok odwróciwszy dalej jasność ich towarzyszyć ci będzie. We włosach ich skrzy się samo słońce, a oczy kolor mają czystego błękitu, lub bieli niebiańskich obłoków. Każdy rys, każdy gest jest odbiciem harmonii, płynny, wyważony, pewny. Serafini rzadko ciała swe w szaty oblekają. 

Sfera emocji: Serafini dalecy są od emocji, w świat ludzi nie zerkają, jest on bowiem im odległy i myśli ich nie zaprząta. Ludzie sami dla nich jedynie są mgnieniem, czymś nieistotnym, niczym bowiem są wobec bezmiaru istnienia. Jeżeli jednak spojrzy któryś na ludzkie namiętności ulec im może. Światło bowiem tli się w nich niczym ogień. Ten sam co pasją jest czy gniewem. Dlatego wyrzekają się Serafini uczuć wszelakich, by ze ścieżki harmonii nie zbłądzić, ku ciemności nie upaść i w Ogniach Piekielnych nie spłonąć.

Harmonia:  Są najpotężniejszymi z istot Niebiańskich. Jeno Bóg sam mocą nad nimi góruje. Światło Serafina niczym ogień samego słońca w proch może obrócić wszystko co weń wstąpi. Serafini widzą istnienie wszystkiego i samo to istnienie ranić mogą.

Skrzydła: Trzy pary skrzydeł Serafini noszą. Co rozkładają się w okrąg niczym samo słońce. Wspaniałe mają skrzydła, silne i jasne o pierzu miękkim jak jedwab. Nie dajcie się zwieść jednak, bo tak jak słońce ostrzem możne być dla oczu, tak ich lotki zmienić się mogą w długie miecze co śmierć nieść mogą.

Ciekawostki: Serafini mają najwięcej mieszanego potomstwa. Łatwo bowiem ulec im pokusom namiętności. Sam Gabriel posiadał ogromną liczbę mieszanego, pół ludzkiego potomstwa. Mieszańce te obdarzone były sporą mocą, jednak całkiem niestabilne emocjonalnie. Bóg zesłał na Ziemię Potop, by pozbawić życia potomstwo Gabriela, a sam Serafin musiał na wielki wyrzec się emocji.
Serafini nie są w stanie całkiem złożyć skrzydeł, zawsze wystają one poza ich sylwetkę.